Welk standpunt vindt u het meest interessant; dat van de fraudeur of van de fraudebestrijder?
Beiden intrigeren mij, maar de fraudeur staat het verst van ons af. Wat gaat er in het hoofd van zo iemand om? Wat bezielt iemand om kunst te vervalsen, iemand anders geld afhandig te maken of een ID te vervalsen? Ik kijk graag in het hoofd van de fraudeur. Op het FFF2019 komt bijvoorbeeld Albert Balvers spreken, die in de directie van KPN, V&D en Dixons terecht kwam maar ook allerlei mensen oplichtte. Hij vertelt over hoe hij na een verkeerde keuze steeds weer op een tweesprong terechtkwam en weer verkeerde keuzes maakte. Hij kon al heel snel alleen nog maar uit slechte opties kiezen.
Vorig jaar was op het FFF een LAB sessie die de vraag stelde: “Klokkenluider: held, verrader of gewoon normaal?” Wat vindt u?
Ik spreek niet snel over helden of verraders. Maar dat klokkenluiders een wezenlijke – en misschien steeds belangrijkere – rol vervullen lijkt me evident. Verhalen over misstanden bij bedrijven, overheidsorganisaties: vaak heb je een klokkenluider nodig. Natuurlijk heeft die zijn eigen motieven. Wraak, of narcisme – maar veel vaker gewoon burgerzin, oprechte zorgen over iets dat zich afspeelt. Daar moeten we naar kijken, en niet zozeer naar de boodschapper. Of Edward Snowden een held of een verrader is…. Eigenlijk is de vraag oninteressant.
Ten slotte, heeft u een fraudefilm-tip voor de lezers?
“Ik vind de speelfilm “ Can you ever forgive me” (2018) een aanrader. Het is het waargebeurde verhaal over celebrity-biografieschrijfster Lee Israel die de ene leugen op de andere stapelt om haar carriere weer een boost te geven.
Als documentaire tip ik “Enron; the smartest guys in the room” (2005) van verslaggevers Bethany McLean and Peter Elkind, over het schandaal rond Enron.
Door Rogier Nebbeling Bsc RSE
|